Afgelopen week kwamen Noah en ik om tien uur ’s morgens thuis na een bezoek aan de tandarts. We hadden na tig keer poetsen en geen ontbijt nu zin in eten. Noah: “Als het dan toch allemaal waardeloos en nutteloos is wat ik doe, doe mij dan maar een boterham met chocopasta mama.” Ik zei: “goed idee jongen! Als we zoveel chagrijn, ge-bemoei en onfatsoenlijkheid in ons gezicht gesmeten krijgen, dan hebben wij wel wat comfort-food verdiend.” Ik pakte een pot waar nauwelijks iets uit was uit de kast en wilde 2 boterhammen smeren. ….wat hard zeg…, is deze pasta nog wel goed? Onze chocopasta was over de datum. Naja!! Noah had er al bijna een jaar niet naar om gekeken, hoe ironisch!

Soms vraag je je in eens af waarom het zo ver heeft moeten komen.....

Anke

Vroeger ging ik in Groningen naar een tandarts die bevriend was met mijn moeder. Toen deze overleed moesten we toch ook maar naar Zwolle zoals iedereen. Ondanks dat ik wel eens vaker ‘een dingetje’ had gehad met betrekking tot omgang, was ik bij onze nieuwe tandarts op hoofdlijnen gelukkig. Zowel de tandarts als de mondhygiëniste waren altijd weer voor rede vatbaar en de behandelingen, daar had ik vertrouwen in. Sinds een tijdje, en ook sinds het vertrek van de tandarts zelf, is dat heel anders. Na alle afstandelijkheid tijdens Covid, geven ze hier geen handen meer, dat was namelijk wel goed bevallen. (hu?) En ook wordt te pas en te onpas steeds maar gevraagd of je je tanden wel gepoetst hebt. Dat alleen al voelt zo denigrerend. Alsof ik poets voor hen, verslag moet doen aan hen, aslof ik het in mijn hoofd zou halen om zonder te poetsen naar een plek zou gaan waar iemand in mijn mond moet kijken. Alsof ik geen zelfrespect zou hebben en alsof ik een klein kind ben. Ik stoor mij vreselijk aan deze hautaine houding!

Noah is 8 en gaat mee. Over hoe dat gaat, gaat de bullshitmeter in mijn onderbuik ook af. Ik vraag mij namelijk af hoe goed fluoride voor hem is. Er wordt steeds meer bekend over de aantasting van nieren, botten, zenuwen, spieren en hersenen. Ook wordt een link gelegd met kanker. In de media horen we dat het allemaal wel mee valt bij lage doseringen.  Maar dat horen we ook over zoetstoffen, e-nummers die tegenwoordig in bijna al het eten zit en de bijwerkingen van medicijnen. Is het samen nog wel een lage dosering? Hoe komen we eigenlijk aan kanker? Een gesprek hierover hebben lukt niet echt. Ook hier weer een afhankelijkheidsrelatie reactie, je moet gewoon luisteren en niet van die rare vragen stellen. Of je toevallig ook naar die influencers luistert. En eigenlijk vindt deze tandarts dat in Nederland net als in Amerika fluoride gewoon in het drinkwater moet zitten zodat iedereen het wel moet innemen. (hu?)

Noah knarste erg toen hij klein was. Toen het zo erg werd dat wij als niet geprikten niet meer mee mochten doen in de samenleving en al keken naar emigreren, hebben we vast wat spanning doorgegeven. Vreselijk, want dat wil je natuurlijk niet. Knarsen heeft niet met gaatjes te maken, zo was de reactie bij navraag. Einde discussie! Er moesten ‘piratenkiezen’ komen en wat doe je als moeder van een kind met kapotte kiezen. Ik vraag me af hoe goed rvs in je mond is. Weer een vraag stellen na de reactie op fluoride, moah.. maar die bullshitmeter ging weer af! Nu, alle ellende van de ‘piratenkiezen’ iets was vergeten, gingen we weer vol goede moed op pad. Noah had ’s morgens gezegd dat hij zelf alles goed ging doen. Poetsen en met een stokje tussen zijn tanden nog een keer poetsen met een gewone borstel en nog een keer met de elektrische om echt zeker te zijn dat het goed was. Nee mama, je hoeft dit keer niet te helpen, ik kan het zelf! Ik hou van zijn zelfstandigheid, dat gaat vast goed van pas komen als hij 18 jaar is, dat moeten we zeker niet kapot maken.

Nou, onze ‘gastvrouw’ bij de tandarts dacht daar toch heel anders over. Toen we binnen kwamen mopperde ze dat ze niet onze tandarts was. Dat kon ik ook zien, maar was dat mijn schuld? We waren immers door hen uitgenodigd en in de agenda gezet. Goed, Noah eerst: “heeft je moeder na gepoetst?” Ik dacht, ik zeg even niets ik lach alleen vriendelijk, eens kijken hoe dit gaat. Ik lachte zoals ik dat bijvoorbeeld in een restaurant doe als Noah graag wil laten zien dat hij ook kan betalen. Nog een keer, nog iets bozer: “heeft je moeder na gepoetst?”. Nu ondertussen mij aankijkend en nog bozer: “Heb je na gepoetst want dat moet tot 10 jaar!” Ik dacht bij mezelf, als ik in een restaurant, zelfs in Frankrijk afgelopen kerst, Noah de kans geef om de rekening te vragen dan is een blik naar de gastheer eigenlijk genoeg en levert een grote lach terug op. Woorden zijn niet nodig in welke taal dan ook. Noah vraagt: “L’addition s'il vous plaît” en komt met de rekening bij ons. Wij geven genoeg geld mee, plus wat extra en dan kijken we of Noah er uit komt met het vertellen dat alles voor de goede service is. Meestal moet dit even in het engels maar het lukt wel en hij is dan zo trots.

Het lukte deze dame om een flinke tijd te mopperen, mijn lach helpt alleen bij het nog bozer worden en Noah’s mond was nog niet eens open geweest. De discussie over fluor, die ongetwijfeld in haar systeem stond werd nogmaals van stal gehaald. Noah begon ondertussen te vertellen over de plaat aan het plafond en de monsters die hij daar zag. Het was mij duidelijk dat hij afgehaakt was op de inhoud en nog een poging deed het gesprek met onze dame positief te draaien. Er moesten foto’s en er kwam nog iets over een gaatje en een ontsteking. Ze bleef hem haar noemen en sprak alleen nog over hem in plaats van met. Er was nog weer fluoride toegediend zonder overleg en ik voelde woede opkomen. Nu moest ik zelf nog in de stoel. Noah stond wat onwennig met de vieze troep in zijn mond voor de spiegel te wachten tot ik klaar was. “Heb je gepoetst”? Ahhh … daar was tie weer. Toen ik niet reageerde voegde ze toe dat ik hier klant ben en dat ik daarmee naar haar adviezen moest luisteren en dat haar manier van werken er ook bij hoorde en dat zorgde voor een “pling” moment!

“De mondhygiëniste is tevreden over mijn poetsen”, probeerde ik. Zo zei ik toch iets zonder in de onderdanige stand te hoeven toch? “O, heb je vanmorgen dan iets anders gedaan? Ik zie allemaal plak, er zijn allemaal beginnende gaatjes en het is allemaal niks”. Ze ging zo nog een tijdje door maar moest ook ergens zeggen dat het voor nu ok was. Dit maakte dat ik mij nu ook begin af te vragen of Noah wel een gaatje of een ontsteking heeft. Ooit las ik een onderzoek waarbij een dame met een goed gebit bij wijze van test bij rond 60 tandartsen was geweest. Een aanzienlijk deel van de bezochte tandartsen, rond 40 hadden kleine of grote behandelingen geadviseerd. Ik weet niet waarom maar ik moest hier nu aan denken.

Ik was de stoel uit, ver voor deze in de recht-op stand stond, pakte de vervolg afspraak kaartjes aan en stapte met Noah in de auto. Noah ging over op leuke muziek kiezen als vorm en ik trilde van woede. Ik dacht: nog maar even niet wat aan Noah vragen, even mijn woede laten bedaren tot ik weer een wijze in plaats van boze moeder ben. De pling zorgde ervoor dat dezelfde middag alle afspraken uit de agenda gehaald zijn, er een lijstje met nieuw te bezoeken tandartsen kwam en er ligt een brief voor opzegging klaar. Met Noah hebben we een goed gesprek gehad over grenzen stellen. Tijdens het bel werk met betrekking tot stoppen bleek dat er over 2 maand al weer een afspraak voor controle voor Noah in de agenda stond. En voor mij een bij de Mondhygiëniste waarvan ik aangegeven heb dat ik die niet wil. Ook werd ik terug gebeld op een telefoon waarvan ik al 3 keer gevraagd heb om die te verwijderen omdat ik die niet vaak bij me heb. De boekhouding doen blijkt ook lastig met welke reden dan ook.

Hoe zijn we hier toch gekomen als samenleving? Wordt er verhevenheid geleerd in de zorg? Is de perverse prikkel van geld verdienen, helemaal nu ons fiat systeem op knappen staat, monsterlijk geworden? Kunnen deze professionals er niet mee omgaan dat mensen weer gezond eigenaarschap verkiezen? Voelen ze strijd in plaats van uitdaging als steeds meer mensen echte gezondheid willen? Ik krijg dat gevoel steeds meer. Mocht jij ook een bullshitmeter hebben of je uit verbinding voelen, misschien is het volgende interessant voor jou:

• Positieve Gezondheid van Machteld Huber
• Leef Bewust Nederland van Mike Verest
• Agenda 2029 van Katie Jansen

Machteld leert je om eigenaarschap te pakken tijdens gesprekken over jouw gezondheid en heeft hier onder anderen een praatplaat voor ontwikkeld. Kijk ook eens op positievegezondheid.nl. Mike zoekt veel uit over dingen die mogen in ons land terwijl ze onze gezondheid zeker niet dienen. Kijk zelf eens wat goed voelt. En Katie zag ook dat wij gezond zouden moeten zijn met medicatie, net als dat we vrede zouden moeten krijgen door oorlog. Ze keek goed naar de SDG’s die ons opgedrongen worden. Ze ‘dacht-om’ en is daar ontzettend inspirerend mee. Misschien helpt het jou ook om dingen weer helder te krijgen in jouw leven. Wij geloven dat we naar een tijd van vertrouwen in plaats van controle gaan, van in verbinding zijn. Deze bijzondere man blijft ons ten zeerste bij als het gaat om verbindend leiderschap.

• Gabriel Antonio over verbindend leiderschap

Pak eigenaarschap! Of het nu bij een arts, goeroe, leraar of andere zogenaamde professional is die denkt dat ie de baas is in jouw leven. Jij bent vrij geboren en moet eigenlijk helemaal niet zo veel!

Door je te ont-doen van al het moeten ont-moet je jezelf!

Noah & Anke